a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 #

lirik lagu mix 002 marsiyeyi baraye hame ella to – navid

[متن میکس دوم نوید «مرثیه‌ای برای همه الا تو» از نویدصدر]

[وداع 2 *حسین علیزاده]

[شعر «سلام زندگی» از نوید]
سلام تنهایی!
سلام مکالمه مسدود شده معشوق
سلام اسمی که دیگر در جست و جو نمیآیی
سلام صفحه بدون عکس
عکس های پاک شده
درود می فرستم به دست هایی که همه چیزم را گرفت
این سندرم استکهلم نیست
این تسلیم بی چک و چانه روبروی قادر مطلق است
این دست های قاطع و بی رحم مرگ است
که از این می موسیقی مینوازاد
مادامی که حیات درونش میدمد
من هیچ
من شنونده بی سواد و گیج
این ارکستر
من….
منی که دیگر من نیست
وقتی معشوقی نیست
مرگ…
تو تمام تعلق و قدرت و اطمینان را
از لای بازوان مردانه پرتوانم بیرون میکشی
تو گره ذلت و حسرتی
گره باز نشدنی تاریک
روی تمام وجود نورانی عشق
تو شنیدی هق هق پسر 18 ساله ای که پشت دری که بسته بود
کمرش سر میخورد روی پاهای بی توانش
که دیگر ایستادن نداشت
جهانی که پایان را بی رضایت تو به تو تحمیل میکند
و گرفتی
و گرفتی
دوست پشت دوست
پشت دست
معشوق پشت معشوق
پشت معشوق
[صدای دختربچه]
ببین چقدر قشنگه
نگاه کن

پاهای من جایی میان تمام جاده ها که از سهروردی خارج میشدند سست شد
یک شب گم کردم مسیر برگشت از مهرشهر و نیویورک و لندن به تهران را
و تو چه معلم بی رحمی هستی
چه معلم بی رحمی هستی
تکه تکه بطن و دهلیز
از شرمگاه سینه من بیرون کشیدی
در هاون حالا فهمیدی ات کوبیدی
و خرده های تیزش را در آتش روحم حل کردی
حالا من خلط خلط سرفه شعر تف میکنم
تف میکنم بر این جهان
جهانی که منی نیست در آن
وقتی معشوق توهم تعلق است

این هیچی که اکنون آواز میخواند
چه عاشقانه معتاد جرعه ای دیگر از تلخی توست
تلخی تاریکی تو
مرگ
ای مطلق بلامنازع
که شیرینی روشنایی زندگی را پدیدار میکند
تو مرا در تمام بیمارستان ها و تیمارستان ها و داروخانه ها و
کلانتری ها و سلول ها و فردوگاه ها و قبرستان ها چرخاندی
که به من بفهمانی
آن گاه خالص نوازش
آن بوسه ممنوع پر اضطراب
آن لبخند وصل
و آن تمام آن ها
چه مقدس است
تو را می بویم
و در آغوش میگیرم
مرگ…
که به جرعه ای دیگر از زندگی خمارم
[the comet is coming * blood of the past]

8:57

[قصه با گارد باز * حسین سناپور]
سرخی دست‌‌کش‌هات با این تندی که پیش چشم‌هام می‌روند و می‌آیند، مثل سنجاقک جوانی می‌مانند که یک دم از بال‌‌زدن توی صورت زمخت من دست برنمی‌دارند. پشت بال‌بال زدن‌شان چشم‌های تو را نگاه می‌کنم که پر زور و مطمئن، به چپ و راست می‌روی و نمی‌گذاری سنجاقک‌ات آرام بگیرد. اما می‌بینی که؛ من فقط سرم به عقب می‌رود و برمی‌گردد، و پاهام یک قدم هم عقب نمی‌نشینند، همان‌طور که پیش از این و پیش‌ترها ننشستند؛ و دست‌کش‌هات هر وقت که روی صورت‌ام می‌آیند، پوست و گوشت و استخوان‌ام را فقط چغرتر می‌کنند

این غیظ چشم‌هات و این بی‌تابی جوان پاهات را دوست دارم؛ و این مشت‌هات را که بالا و پایین صورت‌ام فرو می‌‌روند و در می‌آیند. همین چیزهاست که ما را به هم مربوط می‌کند، که کم هم نیست. اما من کاری بهشان ندارم. اصل این است که تو این‌جا، روبه‌رو و حریف من هستی، و من نمی‌توانستم بی‌تو این‌جا باشم. برای همین تو را و مشت‌هات را دوست دارم

بزن! سرت را خوب توی شانه و بازوهات قایم می‌کنی. آره، صورت‌ام، صورت‌ام. یاد‌گرفتی که بی‎خود زورت را برای ستون سنگی تن‌ام حرام نکنی و توی همین چند دور اول خودت را خسته نکنی. ولی چه فایده؟

چپ، چپ، هوک راست! درس‌هات را بلدی. می‌دانی چه‌طور حریف را باید با دست چپ گول زد و ضربه‌‌ی کاری را از راست زد. شنیدی از این آپرکات‌ات چه آهی از همه بلند شد؟ آپرکات‌ات از آن‌هاست که همه تا چند وقتی یادشان می‌ماند. می‌گویند فلانی را یادت هست؟ همان که آپرکات‌اش وقتی نشست زیر فک طرف، مثل توپ صدا کرد؟ اما نباید برمی‌گشتی و آن سایه‌ها را که جز هورا کشیدن و شرط‌بندی کردن کاری بلد نیستند، نگاه می‌کردی. این یعنی که داری برای خوش‌آمد و بدآمد و کیف آن‌ها بازی می‌کنی. آره، طرف‌دارهای تو خیلی خوش‌شان آمد و حالا دارند با گلوهای جوان‌شان هوراهای سقف هواکن می‌کشند، تا بیش‎تر گول‌ات بزنند و ناکارشدن‌ات را جلو بیندازند. می‌دانم که طرف‌دارهای من هم دارند هوار می‌کشند. لازم نیست این را ببینم؛ صداهاشان برای‌ام آشنا است. می‌دانم که از سرسختی و عقب‌ننشستن من کیف می‌کنند. اما من تره هم برای‌شان خرد نمی‌کنم. حالا اگر راست راستی مرا می‌زدی زمین ـ گیرم شدنی بود ـ می‌دانی طرف‌دارهای من چه کار باهات می‌کردند؟ توی یک چشم برهم زدن جد و آبادت را می‌آوردند جلو چشم‌ات. آخر این‌ها سال‌‌ها است که برای من هوار می‌کشند، سال‌ها است عادت کرده‌اند مرا توی رینگ ببینند. دیگر از بیش‎ترشان گذشته که جاشان را عوض کنند. گرچه چند تایی هم هستند که تا آخر بازی از سر دل‌سوزی هم شده، می‌آیند آن طرف. هر چی هم بیش‎تر طول بکشد بیش‎تر می‎آیند. اما من به بود و نبود طرف‎دار و تماشاچی کاری ندارم. از همان وقت که حریفی بوده، من این‌جا هستم؛ تا وقتی هم که حریفی مانده باشد، می‌مانم. این‌طور که پیش می‌رود شاید روزی برسد که دیگر پاهام از جاشان تکان نخورند و پوست و گوشت‌ام چنان سخت شوند که نتوانند خون یا هوا به خودشان بکشند یا عرق پس بدهند. و من آن‌وقت مثل ستونی از سنگ همین وسط می‌ایستم تا برا‌ی‌ام گل بپاشند یا به‌ام به جای مشت سنگ بزنند؛ که توفیری هم البته نمی‌کند، و آن وقت هم چیزی را حس نمی‌کنم، همین‌طور که حالا حس نمی‌کنم که مشت‌ات خوش نشست زیر گونه‌ی چپ‌ام و داری این‌‌طور خیره نگاه‌اش می‌کنی، که پاره‌گی یا کبودی را به خیال‌ات ببینی. یعنی پیداست پاک ناغافل و نادانسته پریده‌یی وسط رینگ

بقیه هم اغلب همین‌طور مثل تو بختکی پریدند وسط. و من دیگر به این عادت کرده‌ام و سعی نمی‌کنم بفهمم چی توی سرتان می‌افتد که این‌‌طور بی‌حساب خودتان را می‌اندازید وسط. اما گاهی هم شده، گرچه فقط چند دفعه‌یی، که حریف انگار پاش که می‌آید کف رینگ، همه چیز را می‌داند. این را از چشم‌ها، که از اول تا آخر یک جور می‌مانند، همین‌طور از پا گذاشتن و برداشتن، که تا آخر نه بی‌خود به خودشان فشار می‌آرند، نه به لرزه می‌افتند، می‌فهمم. این‎طور وقت‎ها راستش حسابی به کار خودم شک می‎کنم. می‎فهمم که چیزی گره خورده توی بازوهات و توی سینه‎ات سخت شده. می‎فهمم تا چیزی را خرد نکنی از دست بازوت خلاص نمی‌شوی. می‌فهمم تا سینه‌ات را نشکافی، نمی‌توانی نفس راحت بکشی، اما چرای‌اش را نمی‌فهمم

این طناب‌ها از اول این طور ریش‌ریش نبود، این دیرک‌ها هم این‌طور پر از پوست و خون نبود. همه چیز تر و تازه بود، مثل گوشت و پوست‌ من، مثل تک و توک هوراهایی که حالا از توی تماشاچی‌ها در‌می‌آید. این قدر بو و صداهای جورواجور جمع نشده بود این وسط. می‌شد راحت‌تر نفس کشید و بازی کرد. همه هم با دل‌شان و برای دل‌شان بازی می‌کردند. از پیش هزار جور نقشه نمی‌کشیدند و کینه‌یی نداشتند وقتی می‌آمدند وسط. حالا گرچه آن‌طور نیست، اما بازی هم نمی‌شود نکرد. من که کاری بهتر از این بلد نیستم. اصلا کاری ندارم که بکنم. بازی می‌کنم، چون باید بازی کنم؛ چون توی رینگ هستم و حریف جلوم هست؛ یعنی حالا تو، که با پاهای سر حال و جوان‌ات خوب رقص می‌کنی و ضربدر و ستاره و دایره می‌‌کشی (این هم از آن چیزهاست که تا یک چند وقتی تو را توی یاد این تماشاچی‌ها نگه می‌‌دارد)، دست‌هات هم خیلی قبراق‌اند. اما اگر این‌ها هم نبود، از چشم‌هات هم می‌توانستم بفهمم که چه‌‌قدر جوانی. با این که یک جا بند نمی‌شوی و پشت هر مشتی که ول می‌کنی، جا عوض می‌کنی، اما باز می‌توانم توی چشم‌هات خوب نگاه کنم و ببینم که بردن چه‌قدر برای‌ات شیرین است و باختن چه‌‌قدر تلخ، یعنی که چه‌‌قدر جوانی. اما با تمام این‌ها بی‌خودی با این ورجه ورجه‌هات می‌خواهی خودت را دور نگه‌داری و ضربه‌ بزنی. من با کندی و سنگینی سایه‌وارم بهت نزدیک، می‌شوم، آن‌‌قدر که دیگر به وقت‌اش چیزی جز من توی چشم‌هات نمی‌ماند. فعلا می‌آیم جلو و این تن سنگین را هر طوری هست راه می‌اندازم و می‌گذارم‌اش جلوت

دیگر حمله نمی‌کنی! تازه دور یازدهم است، اما تن‌ات از عرق خیس شده. دیگر گارد بازم وادار به حمله‌ات نمی‌کند. اما با چند تا مشت‌پرانی ساخته‌گی من، دوباره شروع می‌کنی. دیگر فکرت خوب کار نمی‌کند، نمی‌توانی درس‌هات را خوب روی صورت‌ام پیاده کنی. دیگر داری کم‌کم می‌آیی جلو مشت من. ولی نه هنوز، که می‌توانی برقصی و خودت را به موقع جمع و جور کنی و مشت‌هات را برای چند لحظه هم که شده، سنجاقک کنی. بازوهای مرا نگاه کن! مثل تنه‌های دو تا درخت، که از وسط تا خورده باشند، دو طرف تن‌ام، همان‌طور مثل اول، آماده‌اند. صورت‌ام هم هنوز مال توست. آهان، چشم‌ام بسته شد و باز شد. فقط همین. بازم صورت‌ام را می‌گذارم جلوت، و بازوم را نگه می‌دارم برای موقعی که وقت‌اش برسد و خودت بیایی جلو مشت‌ام. دوباره سنجاقک‌ات با‌‌ل‌بال زد، این دفعه فقط و فقط از عصبانیت که خوب توی چشم‌هات پیداست

دور هیجدهم است و تو کم‌کم به باختن فکر می‌کنی. کم‌کم قبول می‌کنی که زیاد هم سخت نیست. اما هنوز باورت نمی‌شود که مرا با این همه چربی و پی که روی شکم و سینه و گردن‌ام هست، نتوانی بیندازی. انگار داری چشم بسته می‌زنی. داری از حرص لب‌هات را جمع می‌کنی و کج می‌کنی، می‌خواهی گازشان بگیری. لب‌هات بزرگ و خوشگل‌اند. حیف که این دست‌کش‌های سیاه باید ازشان بوس بگیرند. مژه‌هات هم کشیده و بلند است. از این حرص خوردن‌ات هم پیداست که طاقت باختن نداری. وگرنه چرا آن‌قدر مشت نمی‌زنی که دیگر نه مشتی برای‌ات بماند و نه بازویی؟ وقتی که تمام مشت‌هات را زده باشی، دیگر فرقی نمی‌کند که برده باشی یا نه

این‌که دارد می‌ریزد روی گونه و لب‌هام خون نیست. تحمل‌اش آسان بود اگر بود. این به خاطر آن لحظه‌یی است که دارد می‌رسد، و من مجبورم آن چیزی را که دوست ندارم، ببینم. مجبورم ببینم که دست‌کش‌های سرد و سیاه با پوست و گوشت و خون و غرور و زیبایی چه کار می‌کنند. دارد می‌‌ریزد روی لب‌هام. دوباره بزن تا پاک بشود
دور چندم شده که دیگر مشت‌هات را حس نمی‌کنم؟ حالا چه فرقی می‌کند از بی حسی صورت خودم باشد، یا از خسته‌گی بازوهای تو؟ دور بیست و سوم، بیست و چهارم، بیست و پنجم. دیگر برای من هم راه رفتن مشکل شده، اما تو هم کارت ساخته است. توی چشم‌هام خیره شدی. بالاخره داری آن چیزی را که باید می‌دیدی، می‌بینی، می‌دانستم وقت‌اش که برسد، خوب که شلتاق کردی و دیگر نمایشی نماند که بدهی، به فکر می‌افتی به این که جلوت ایستاده‌ هم نگاه کنی، نه از سر سیری، که از روی شک، از روی حیرت، از روی فلاکت. که بفهمی چرا! می‌دانم که این را به‌ات یاد نداده‌اند، و تو هم هر چه فحش بلدی نثارشان می‌کنی؛ اما تقصیر آن‌ها نیست. نمی‌توانستند این چیزها را یادت بدهند. می‌دانستند، اما ازشان برنمی‌آمد. این را فقط باید می‌آمدی این جا تا یاد می‌گرفتی. چندتای این هم اگر سن داشتی، باز یاد نمی‌گرفتی. فقط من که عمرم با عمر این رینگ یکی شده، می‌توانم بیرون از این برد و باخت بایستم. و حالا فهمیدی که برای من باختن هیچ معنایی ندارد، همان‌طور که بردن هیچ معنایی ندارد. من از برد و باخت گذشته‌ام، و این چیزی است که تو نمی‌فهمی و برای همین هم می‌بازی. حالا می‌توانی بفهمی چرا با گارد باز بازی می‌کنم، و چرا به هر چی بیرون از این چهار‌گوش طناب‌پیچ می‌گذرد کاری ندارم. می‌‌دانم که دلت می‌‌خواست این‌ها یک جوری می‌شکافتند و تو می‌توانستی بیرون از این چهارگوش باشی. اما نمی‌شود، و تو این را حالا پذیرفتی، حالا که گاردت باز شد. دیگر نمی‌بندی‌اش. لب‌ها و فک‌ات مثل سرب سنگین شد و تو فقط این را حس می‌کنی و نه چیزی را که دارد زیر پوست‌ات جمع می‌‌‌شود، و نه لرزش لب‌‌هات را. دیگر فقط ادای بازی و مشت زدن را درمی‌آوری. چشم‌ات تار شد و حس می‌کنی که انگار تمام این طناب‌ها و دیرک‌ها و هوارها دارد فرو می‌‌رود توی سرت. پوست گونه‌هات شروع کرده به پریدن، و تو حالا حسابی سنگین شدی و دل‌ات نمی‌خواهد قدم از قدم برداری. دیگر می‌خواهی بازی تمام شود و خلاص شوی. من هم منتظرت نمی‌‌گذارم

تمام سرت تکه‌ای سرب شد. اما دردی حس نمی‌کنی، حتی وقتی کمرت به خاک می‌چسبد و تمام رینگ را می‌لرزاند. دیگر آه خفه‌ی تماشاچی‌ها را هم می‌شنوی، که تنها کاری است که از روی ادا نکرده‌اند. حالا توی سرت، هر چه که می‌دانی، هر چه که دیدی و هر چه که شناختی، همه و همه‌اش درهم شده و هیچ کس هم نمی‌تواند جداشان کند، تا آن چیزی که به‌اش فکر می‌گویند، فرصت کند و کاری بکند. این‌طوری بهتر است، چون آن تنها چیزی را که حالا توی تن‌ات وجود دارد نمی‌فهمی؛ یعنی موج مذاب بی‌برگشتی را که بی‌جهت بهش درد می‌گویند، اما در حقیقت احساس مرگ است و فلاکت و این‌که همه چیز دروغ است

چند تایی آمدند بالای سرت. من از رینگ بیرون نمی‌روم. اما تا نبینم‌ات، پشت به تو می‌کنم. چه‌طور می‌توانم تماشا کنم که دل خودم کف رینگ بال‌‌بال بزند؟

[ابی * پوست شیر]
(گفتم که آواز و برنامه ها هنوز شروع نشده)
(از این قسمت شروع میشه تازه)

قلب تو قلب پرنده
پوستت امّا پوست شیر
زندون تن و رها کن
ای پرنده پر بگیر

اون ور جنگل تن سبز
پشت دشت سر به دامن
اون ور روزای تاریک
پشت این شبای روشن
برای باور بودن
جایی باشه باید، باشه باید
برای لمس تن عشق
کسی باید باشه، باید
که سر خستگیات و
به روی سینه بگیره
برای دلواپسی هات
واسه سادگیت
بمیره

قلب تو قلب پرنده
پوستت امّا پوست شیر
زندون تن و رها کن
ای پرنده، پر بگیر

حرف تنهایی، قدیمی
امّا تلخ و سینه سوزه
اولین و آخرین حرف
حرف هر روز و هنوزه
تنهایی شاید یه راهه
راهیه تا بی نهایت
قصه ی همیشه تکرار
هجرت و هجرت و هجرت
امّا تو این راه که همراه
جز هجوم خار و خس نیست
کسی شاید باشه، شاید
کسی که دستاش
… قفس نیست

قلب تو قلب پرنده
پوستت امّا پوست شیر
زندون تن و رها کن
ای پرنده، پر بگیر

آ ماشالله

[صوفی نمازی* مرا ببوس]
[شعر «مرثیه‌ای برای همه الا تو» از نوید]
(مرا ببوس)
این….
(مرا ببوس)
مرثیه ای است برای 28 هزار قدم
برای خیابان سهروردی تهران در زمستان 1402
(برای آخرین بار)
جایی که در آن چشم هایم باز شد
جایی که در آن چشم هایم خیس است
(تو را خدانگهدار)
و جایی که در آن چشم هایم در آنجا بسته خواهد شد
(که میروم بسوی سرنوشت)
این مرثیه ای است برای تمام قدم هایی که مسافت را در کوچه ها لگدمال میکنند
این مرثیه ای است برای تمام آن ها که زمستان را تنها گذاشتند
(بهار ما گذشته)
این مرثیه ای است برای تمام معشوقه های بی لیاقت تاریخ
اصلا
این مرثیه ای است برای زنده ها و مرده های تاریخ بشر
الا تو
(گذشته ها گذشته)
من هم مادری دارم
مثل مادر تو
(منم به جستجوی سرنوشت)
که از استخوانش شیره وجودش را به من بخشیده
که مثل مادر تو نگرانم میشود
و مثل مادر تو دوست دارد من خوشبخت باشم

[خسرو شکیبایی * فیلم ستاره بود]
بعضی وقتا می رفتم پشت این دکور می شستم
، زار زار گریه می کردم…
این هنرپیشه ها میومدن می گفتن: ابی مخش تکون خورده !
من به مادرم می گفتم: من دلم تکون خورده نه مخم!
مادرم می گفت: گور بابا مخ ! تو دلت قد صدتا مخ می ارزه!
به خدا گفت ، به همین زمین قسم گفت …
+ مادرت نپرسید عاشق کی شدی ؟ نپرسید اسمش چیه ؟
_ مادرا که از آدم چیزی نمی پرسن . همه چیو خودشون می دونن …
+ اسمش چی بود؟

ولی…
آن وقت هایی که دست های تو روی گردی فرمان بود
گردی طناب جبر زیر حلق من نفس میبرید
ولی آن وقت هایی که توپ جلوی پاهای تو بود
توپ سقف خانه ما را میریخت
ولی آن وقت هایی که سنگ زیر دستانت بود
سنگ لای چرخ بخت من بود
من…
مسافری با بافتنی آبی کاربنی بودم
که شال زرد به گردن داشت
و با پاهای کوچکش جهان را خیلی زود گشت
خیلی زود موهایش سفید شد
خیلی زود فهمید

آن موقع هایی که تو میدویدی مدال بگیری
من شیرجه میزدم گل نخوردم
تو دویدی و مقام آوردی
من شیرجه زدم
و با تیمی پر از اخراجی و دروازه ای پاره
و آرنج و زانوی زخمی
و چشم های سوزان
به رختکن ، میرفتم

من میرفتم به وقت اضافه
تو میرفتی به اردوی خارجی
من یکه شاعر تمام سهروردی های تمام تهران ها
انگاری شیراز در قلبم قُل میزد
وقتی فقط همقدم تو بودم
و تو و تو و تو …
عهدت را به پیراهن ملی ات نگه نداشتی
و خبر بدی دارم
پیراهنت ملی است
ولی دیگر ملتی ندارد!!
من ملت تو بودم
تمام ورزشگاه های بیرون خانه ات بودم
لیدر و جمعیت و پرچم و بوق و جیغ و فریاد های نام زیبایت
من…
صد هزار نفر بودم
ولی تو…
(گذشته ها گذشته)
ولی تو…
هعی…
(منم به جستجوی سرنوشت)

هر که در این بزم مقرب تر است
جام بالا بیشترش میدهند
و شاعر تمام شعرهای نگفته لب های بسته شده و نبوسیده ام
و چه شیرین است این جام تلخ
ب��ای منی که خونم مثل مار
پادزهر تمام زخم ها است
بس که زهر نوشیدم
من ذره ای
ذره ای از شوکت عشق در قلب مذابم را
به تمام پیراهن ها و پرچم ها و مدال ها و مقام های جهان نمیدهم
دستکش سوراخ من با تمام گل های خورده ام
شرف دارد
به تمام طلایی که همه عمر به پاهای قهرمان های جهان میریزند

من…
با شرف ترین بازنده بی آبروی تاریخم
فقط به یک دلیل
من زمین را ترک نکردم
و تا شما شاعرکُش ها نفسم را ببرید
زمین را ترک نمیکنم
من …
کاپیتان تیمی هستم
که هیچ بازیکن و پرچمی ندارد
و تو بمان به غرور پوچت
بی شرف ترین برنده دنیا
تو قلب مرا برنده شدی
ولی هزار شعر باختی

(گذشته ها گذشته)

[ مهدی احمدی و هانیه توسلی * فیلم شب های روشن * ذکر بایزید بسطامی رحمة الله علیه]
به صحرا شدم عشق باریده بود. و زمین تر شده بود
چندانکه پای مرد به گلزار فرو شود، پای من به عشق فرو می‌شد

(در میان طوفان هم پیمان با قایقرانها)
(گذشته از جان باید بگذشت از طوفانها)
(به نیمه شبها دارم با یارم پیمانها)
(که برفروزم آتشها در کوهستانها)
(شبه سیه سفر کند)
(ز تیره ره گذر کند)
(نگه کن ای گل من)
(سرشک غم به دامن)
(برای من می افکن)

آقا!؟
آقا!؟
پیاده نمیشین؟

- navid

lirik lagu lainnya :

YANG LAGI NGE-TRENDS...